forum.krainaoza.org

Historia przyjaźni dwóch nieprzystosowanych społecznie mężczyzn - pruderyjnego kawalera Ellinga i zwariowanego kobieciarza Kjella.

Poruszająca historia przyjaźni chorej na autyzm Lindy (Sigourney Weaver) i Alexa (Alan Rickman) mężczyzny po traumatycznych przejściach. Jest zima w Ontario. Alex przez przypadek poznaje 19-letnią autostopowiczkę Vivienne (Emily Hampshire) i zupełnie wbrew sobie postanawia podwieźć ją do domu do miasteczka Wawa. Podczas podróży niespodziewanie nawiązuje się między nimi nić porozumienia, Alex otwiera się przed dziewczyną, opowiada jej o swoim życiu. Nagle w samochód wjeżdża ciężarówka, a Vivienne ginie na miejscu. Alex postanawia odnaleźć jej matkę i opowiedzieć jej o wszystkim. Tak poznaje Lindę, a ta znajomość już na zawsze i całkowicie odmieni jego życie...

Codzienne życie dorosłego człowieka z ASD, o ile nie jest życiem geniusza bądź cudownie ozdrowionego, rzadko zaprząta uwagę filmowców. Tym większą wartość mają filmy w rodzaju „Mary i Max” (2009) Adama Elliota, który posłużył się na poły groteskową, na poły realistyczną animacją z plasteliny w opowieści o dwójce outsiderów z dwóch odległych zakątków globu. W opartej na faktach historii z lat 70. XX w. samotna australijska dziewczynka nawiązuje korespondencyjną znajomość ze starszym mężczyzną z Nowego Jorku, cierpiącym na zespół Aspergera. Poprzez dziwaczną postać Maxa, ateistycznego Żyda, który stale chodzi w jarmułce, „żeby było mu ciepło w mózg”, dostajemy mały katalog zachowań właściwych tej łagodniejszej z odmian autyzmu – natręctw i tików, zmysłowej nadwrażliwości i motorycznej nieporadności, nazbyt dosłownego odczytywania wszelkich komunikatów... Co istotne, w filmie mówi się o zespole Aspergera wielokrotnie i wprost, zaś stworzenie pełnokrwistych (choć plastelinowych) bohaterów pomaga oswoić, a nawet polubić ten groźnie brzmiący medyczny termin.

Źródło: http://tygodnik.onet.pl/33,0,70950,2,artykul.html